Memorias de un cuerpo que arde

Antonella Sudasassi Furniss – Costa Rica, 2024 – 90 minuten – gesproken taal: Spaans, met Nederlandse ondertitels

Drie vrouwen van rond de zeventig jaar vertellen over de ontwikkeling van hun seksuele en sentimentele leven. De ene vrouw overleefde huiselijk geweld, de andere is gescheiden en de derde praat over haar bestaan als weduwe. Opgegroeid in een repressief tijdperk in Costa Rica, waarin seksualiteit een taboe onderwerp was, moesten de 68-jarige Ana, de 69-jarige Patricia en de 71-jarige Mayela als vrouw voldoen aan de onuitgesproken regels en verwachtingen van de maatschappij. Terugkijkend op hun leven durven zij daar nu pas openlijk over te praten.

Los van de indrukwekkende verhalen weet regisseur Antonella Sudasassi Furniss de film extra cachet te geven door een bijzondere vormgeving. Een actrice vertegenwoordigt de drie vrouwen op het scherm in elke fase van hun leven. De camera gaat naadloos over van het ene tijdperk naar het andere, van heden naar verleden, van jong naar oud en van droeve naar vreugdevolle tijden. “Zo is deze film niet alleen een indringend portret van een jeugd onder (seksuele) repressie, maar ook vooral een pleidooi voor een open gesprek over seksualiteit” (Parool)

Antonella Sudasassi Furniss – Costa Rica, 2024 – 90 minutes – language spoken: Spanish, with Dutch subtitles

A powerful portrait of women in which three aging Costa Rican women look back on their lives, weaving a poetic narrative of their memories, secrets and desires.

Three women in their seventies recall the course of their sexual and emotional lives. One survived domestic violence, another is divorced and the third talks about being a widow. Growing up at a time of repression, when sexuality was a taboo subject in Costa Rica, 68-year-old Ana, 69-year-old Patricia and 71-year-old Mayela had to comply with society’s unspoken rules and expectations concerning women. Only now, as they look back on their lives, do they dare to talk openly about their experiences.

Apart from the compelling stories, director Antonella Sudasassi Furniss manages to add extra cachet to the film by creating one composite character, played by three actresses of different ages. The camera moves seamlessly from one era to another, from present to past, from young to old and from sad to joyous times. “In this way the film is not only a vivid portrayal of a generation subject to (sexual) repression, but above all a call for open communication on sexuality.” (Parool)